زمانی که صحبت می‌کنیم، تارهای صوتی که در گلو قرار دارند می‌لرزند و عبور همین صدا از درون حفره‌ی دهانی و بینی نهایتاً به ایجاد اصوات منتج می‌شود. این همان مکانیزمی است که به تولید صدای مختص هر کسی ختم می‌شود. البته با توجه به خصوصیات فیزیکی حفره دهان و بینی و میزان لرزش تارها، نوع صدای خروجی قدری با هم متفاوت است و کیفیت صدای هر شخص خاص خود اوست.

اما زمانی که صدایی از طریق بلندگو پخش می‌شود، صدا تنها از طریق جریان هوا منتشر می‌شود. از سوی دیگر از آنجا که فرکانس صدای تولیدی آدمی کمتر از بلندگو است، در واقع میزان لرزشی که تارهای صوتی ایجاد می‌کند به نسبت کمتر هستند. از سویی بسیاری از مردم در هنگام بازپخش صدایشان با انقباض غیر ارادی ماهیچه‌های شنیداری مواجه می‌شوند و در عین حال مغز تلاش می‌کند این موضوع را بپذیرد که آیا صدای شنیده شده، همان صدای خارجی تولیدی خود فرد است یا خیر! به همین خاطر است که صدای ما گاه برای خودمان غریب و عجیب می‌نماید.